Цаг гозойж байхад би замд гарахгүй
Цангинатал хундага хага шиддэг орос зан би дургүй
Цайгий нь уучихаад, аягыг нь хөмрөхөд би дургүй
Цагаа олж ухаантнаа хайрладаггүй монгол занд би дургүй ээ
Үлийд бүдрээгүй ажнайг магтаалаар булж алахад би дургүй
Үхэлд ч автагүй баатар эрийг одонгоор дарж авахад би дургүй
Үлгэр нялуун төгсдөг ч, сайн хүн зовоход би дургүй
Үс нь буурал хөгшин намбагүй явбал бүр дургүй ээ
Цэргий дарга нар согтуу гуйвахад би зургүй
Цэцгэн охид надаас янжуурын гал сураглахад дургүй
Цэмцгэр нь дэндүү харчуул, цагаан гартнуудад би дургүй
Цэвэр цааснаа шүлэг биш, матаас бичихэд бүр дургүй ээ
Доголон хүний дэргдүүр би гүйж өнгөрөх дургүй
Дороо эргэцэх илжиг мэр олны дунд гэлдрэх дургүй
Ядуусын дунд гангалах дургүй, тансаг найран дээр ганцардах дурггүй
Яруу найрагчийг хэтэрхий урт наслахад ягаад ч юм дургүй ээ
Холоос айсуй морьтон гэнэт, өөр зүг давхихад дби дургүй
Холбиромтгой ааш, уян жаданд би дургүй
Нүүрнээс далдуур муу хэлэх
Нүдэн дээр минь гөлөг зодоход би дургүй ээ
Хэтэрхий халуу, хэтэрхий хүйтэнд би дургүй
Хэтэрхий омголон, хэтэрхий ноомойд дургүй
Бурхнаа нулимах, адыг өргөмжлөхөд би дургүй
Бусдад дагаар орох, адгуусыг тамлахад би дургүй ээ....
Дургүй бүхнийг минь чи над үзүүлж ханалаа эх орон минь
Дургүйгээ хүртэл хайрлах гэж би хүү чинь болсийм
Цайгий нь уучихаад аягыг нь хөмөрдөггүй ёсоо бодож
Цаг гозойж байсан ч би тан дээр ясаа тавина аа, Эх ороон...